به گزارش کارگروه بین الملل خبرگزاری سایبربان، این موضوع حتی در درخواست های بودجه رئیس جمهور آمریکا برای سال مالی 2024 و مالی 2025 نیز قابل مشاهده است، چرا که کاخ سفید به دنبال افزایش هزینه های دفاع سایبری از 13.5 میلیارد دلار به 14.5 میلیارد دلار به اضافه 12.7 میلیارد دلار برای فعالیت های غیرنظامی در سال مالی 2024 است.
برخلاف تصورات رایج، مخارج دفاعی از دهه 1990 به طور قابل توجهی کاهش یافته است که به عنوان درصدی از تولید ناخالص داخلی مورد بررسی قرار گرفته است.
با این وجود، در نظر گرفتن اهمیت استراتژیک بخش‌هایی که توجه را در این تخصیص بودجه جلب می‌کنند، ضروری است و باید به ویژه امنیت سایبری را با واکنش اختصاصی و در حال تحول در نظر گرفت.
در طرح بزرگ میدان نبرد دیجیتال و در بحبوحه ظهور نوع جدیدی از جنگ که دنیای فضایی و غیر مکانی را در هم می آمیزد، گفتگو پیرامون امنیت، مملو از فوریت و پیچیدگی است.
ادغام سیستم های دفاع سایبری دیگر یک امر لوکس نیست؛ بلکه یک ضرورت است که مستقیماً بر امنیت ملی، اقتصاد و حقوق حریم خصوصی افراد تأثیر می گذارد.
چشم‌انداز امنیت سایبری کنونی جامعه پر از فروشندگانی است که راه‌حل‌های اختصاصی ارائه می‌کنند که اغلب با هم سازگار نیستند.
این چندپارگی، چالش دفاع در برابر تهدیدات سایبری پیچیده را تشدید می کند.
ارتشی از هم گسیخته را تصور کنید، جایی که سربازان به یک زبان صحبت نمی کنند یا از یک دستور پیروی نمی کنند.
سخت نیست که بفهمیم چرا آنها برای رویارویی با دشمنی که به خوبی هماهنگ شده، مشکل دارند.
بنابراین، باید به مدلی پرداخت که در آن منابع امنیت سایبری نه تنها قابل تعامل باشند، بلکه دائماً در حال تکامل نیز باشند تا با چشم‌انداز تهدید به سرعت در حال تغییر مطابقت داشته باشند.
در یک دنیای ایده آل، یک ادغام کننده دفاع سایبری چارچوبی را ایجاد می کند که در آن سیستم های مختلف دفاع سایبری می توانند با یکدیگر ارتباط برقرار کرده و هماهنگ شوند.
در این صورت، قابلیت همکاری به یک هنجار تبدیل خواهد شد و این امکان را فراهم خواهد کرد تا از قدرت ترکیبی این سیستم ها استفاده نمود؛ اما این ادغام تنها بخشی از معادله است.
تهدیدات سایبری، تهدیدی هستند که همیشه در حال شکل گیری هستند.
با هر فایروال ساخته شده، هکرها راه جدیدی برای دور زدن آن ابداع می کنند.
بنابراین، این یکپارچه‌ساز باید کاملاً چابک باشد و برای تطبیق سریع با تهدیدها، تکنیک‌ها و فناوری‌های جدید طراحی شود.
این قابلیت باید بتواند افراد را قادر سازد تا یک قدم جلوتر از مهاجمان باشند و اطمینان حاصل کنند که با تکامل چشم‌انداز دیجیتال، دفاع‌شان منسوخ نمی‌شود.
علاوه بر این، ترکیب بهترین فناوری‌ها در یک چارچوب یکپارچه، این امکان را می‌دهد تا بتوان به طور مؤثر و فعالانه به تهدیدهای همیشه در حال شکل‌گیری سایبری پرداخت.
آمریکا می‌تواند با تشویق پیمانکاران بزرگ دفاع سایبری به دور شدن از راه‌حل‌های اختصاصی، و به سمت مدلی که بر قابلیت همکاری و سازگاری تأکید دارد، به این هدف دست یابد.
لازم به یادآوری است که فراخوان برای یکپارچه ساز دفاع سایبری فعال، فراخوانی برای همگن سازی راه حل ها نیست، بلکه برای یک استراتژی دفاعی هماهنگ و به سرعت قابل انطباق است.
فروشندگان مختلف، نقاط قوت متفاوتی را روی میز می آورند و یک رویکرد یکپارچه، این امکان را خواهد داد که از این نقاط قوت به جای محدود کردن آنها استفاده نمود.
چنین ابتکاری نیازمند اراده جمعی هم از سوی دولت و هم از سوی بخش خصوصی است.
دولت باید با ایجاد سیاست هایی که همکاری و سازگاری در محصولات امنیت سایبری را تشویق می کند، به رهبری بپردازد.
باید برای فروشندگان انگیزه ایجاد کند تا به جای رقابت، به صورت مشارکتی کار کنند و در صورت لزوم، برای اجرای این تغییر قانون وضع کند.
از سوی دیگر، بخش خصوصی باید مزیت استراتژیک یک جبهه متحد در برابر تهدیدات سایبری را بشناسد.
آنها با همکاری یکدیگر می توانند راه حلی جامع ارائه دهند که از هر سیستم اختصاصی دیگری موثرتر باشد.
استراتژی اخیر امنیت سایبری ملی کاخ سفید با تشویق سیستم‌های متقابل و ارزیابی‌های هماهنگ (برای مثال، توسط هیئت بررسی ایمنی سایبری جدید)، راهنمایی‌هایی را در این راستا ارائه می‌کند، اما اینها صرفاً پیشنهاداتی هستند که ارزش قابل توجهی در قرارداد دفاع سایبری ندارند.
امنیت سایبری دیگر فقط یک موضوع فناوری نیست؛ بلکه یک موضوع امنیت ملی، ثبات اقتصادی و حریم خصوصی شخصی است.
نیاز به یک ادغام‌کننده دفاع سایبری فعال و سریع سازگار، که بر قابلیت همکاری و چابکی رادیکال تأکید می‌کند، در این عصر دیجیتال بسیار مهم است.
دیگر ایالات متحده نمی‌تواند روی موفقیت‌هایش استراحت کند و به مدل‌های دفاعی قدیمی تکیه نماید.
زمان اقدام اکنون است و آینده ملت آمریکا به آن بستگی دارد.
