اول ژانر غایب؛ سینمای سایبری
اما در دنیا؛ یکی از مهم‌ترین گونه‌های سینمایی دو دهه اخیر در بازار رسانه‌ای، سایپرپانک و زیرمجموعه‌های آن است. یک ابرژانر عریض و طویل که از فلسفه و منطق تا هوش مصنوعی، فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی را در خود بلعیده است. پتانسیل قصه‌گویی در این حوزه جذاب با وجود سن و سال کمش، وسعتی به اندازه قدمت بشر دارد! در فلسفه سایبر، مفهوم خلق، آگاهی، خودآگاهی، عشق و نفرت، انقلاب، جنگ، علم و هر آنچه که در جغرافیای آدمی وجود دارد، موجود است؛ این پهنه ناتمام به میمنت وجود یک مختصات جذاب به نام هوش‌مصنوعی گسترانیده شده. هر چقدر در مورد تعاملات بشری فیلم تولید شده – فرق ندارد این تعامل یک شخص با دیگری باشد یا یک چالش درون آدمی- در تعاملات انسان و ساکنان فضای سایبری بازتعریف می‌شود. مواجهه انسان با ساکنین فضای سایبری، درصد بالایی از تولیدات موفق و تحسین شده دنیا در سی سال گذشته را به خود اختصاص داده است. از ترمیناتورهای بزن بزن تا اکس ماشینا و سینمایی  HER، همه و همه با برگ برنده سینمای سایبری به موفقیت رسیده‌اند، گاهی در ترکیب با اکشن گاهی در یک ملودرام عاشقانه. اضافه کنید در حوزه سریال سازی آثاری چون مستر روبات، وست ورلد، مظنون، بلک میرر.
سینمای ایران اما به دو دلیل از این پهنه محروم مانده است؛ اولی شاید فاصله سطح تکنولوژی موجود در ایران و آنچه که از سطح اول تکنولوژی در دنیا مشاهده می‌کنیم باشد. شاید باور یک سری موقعیت‌ها در جغرافیای ایران برای مخاطب مشکل باشد. دست نویسنده ایرانی در حوزه سایبری مانند یک نویسنده هالیوودی باز نیست؛ اما سایبر فهرستی از قصه‌پردازی‌های بکر را هم درون خود جای داده است؛ آنهم بدون نیاز به جغرافیای خاصی، یک پهنه قصه‌گو بدون نیاز به زیست بوم خاصی؛ اگر تشخیص و استخراج این پتانسیل در اختیار متخصصین رسانه‌ای سایبر باشد گشایش جدی در بحث قصه‌گویی و سینمای داستان پرداز را نیز شاهد خواهیم بود. اما اگر همچنان در بر همان پاشنه انحصار بچرخد، اتفاق مثبتی رخ نخواهد داد و این می شود همان دلیل دومی که سینمای ما را از این ژانر نیز محروم خواهد کرد.

با نگاهی گذرا به آنچه تاکنون در ژانر سایبری سینما و تلوزیون ایران کار شده، می‌بینیم که با تعدادی کمتر از انگشتان یک دست مواجه هستیم. قالب داستانی آن چند فیلم و سریال نیز عمدتا با محوریت شبکه‌های اجتماعی و حواشی آن پیش می‌رفت؛ ابوالقاسم طالبی سال 1392 با رخ دیوانه نقیبی به ارتباطات مجازی با محوریت فیسبوک زد. هویت مجازی حلقه وصل این فیلم اجتماعی با تم کمرنگ سایبری بود. رخ دیوانه در جشنواره و اکران با اسقبال روبه ور شد. همان سال سریال هوش سیاه2 مسعود آب پرور، با محوریت یک خلافکار نابغه بنام جمشید کاظمی اشاراتی به حوزه هک داشت؛ سریال نسبتا دیده شد؛ اما حفره‌های متعدد فیلم‌نامه، مخصوصا در بخش‌های فنی فیلم به وضوح مشاهده می‌شد. جدی‌ترین تلاش صنعت رسانه‌ای ایران در حوزه سایبری سریال نهنگ آبی محصول 1397-98 به قلم بهرام توکلی و کارگردانی فریدون جیرانی بود. نخستین محصول رسانه‌ای فیلیمو، اگرچه شروع خوبی داشت اما هر چقدر که پیش رفت بیشتر از رمق افتاد. عدم تسلط به حوزه سایبر کاملا در متن سریال مشهود بود و تعاریف در حوزه هک، دارک‌وب و شبکه‌های اجتماعی عمقی بیشتر از انچه در ویکی پدیا نوشته شده بود نیافت. دیالوگ‌های فنی-تخصصی شخصیت آرمین در نهنگ آبی، نعل به نعل ویکی‌پدیا بود و فیلم‌نامه نویس موفق نشده بود تا با خلق نسبی یک شخصیت هکر، حتی جملات را متعلق به کاراکتر فیلم‌نامه‌اش کند.
الغرض اینکه؛ ژانر سایبر یکی از مغفول مانده‌های جدی سینما و تلویزیون ایران است؛ ژانری که اگر جدی گرفته شود بخش عمده‌ای از فقدان قصه‌گویی در سینمای کشورمان را مرتفع خواهد کرد. سایبر و زیر مجموعه‌های متنوع آن جولانگاه قصه‌گویی‌هاست؛ به شرطی که نگاه انحصاری در قبال ایده‌پردازان و نویسندگان تازه نفس اصلاح شود و فضا برای ورود نویسندگان، مستندسازان و متخصصین رسانه‌ای حوزه سایبر به اتاق تولید سینمای ایران باز شود.