تاثیر فناوری در بخش کشاورزی استرالیا

به گزارش کارگروه فناوری سایبربان؛ محققان استرالیایی در خصوص رشد 100 میلیارد دلاری بخش کشاورزی استرالیا تا سال 2030 تحقیقی انجام دادند تحت عنوان استرالیای روبه رشد (Growing Australia) که نشان می‌دهد فناوری دیجیتال یک امر کلیدی برای رشد کشاورزی استرالیا خواهد بود.

این تحقیق که توسط کمیته‌ی دائمی نمایندگان استرالیا در بخش کشاورزی و منابع آب انجام و توسط ریک ویلسون (Rick Wilson) یکی از اعضای حزب لیبرال مدیریت شد، نشان می‌دهد کشاورزی دیجیتال می‌تواند 20 میلیارد دلار به ارزش این بخش بی افزاید.

بر اساس تحقیق استرالیای روبه رشد، این حجم از افزایش می‌تواند به‌تنهایی کمبود پیش‌بینی‌شده‌ی 100 میلیارد دلاری تا سال 2030 را برطرف کند.

این تحقیق در سپتامبر گذشته آغاز شد تا این موضوع را بررسی کند که هدف فدراسیون ملی کشاورزان استرالیا برای رشد 100 میلیارد دلاری بخش کشاورزی تا سال 2030 دست‌یافتنی است یا خیر.

ویلسون با انتشار این یافته‌ها، هدف تعیین‌شده را بلند پروازانه اما دست‌یافتنی توصیف کرد.

وی افزود:

کشاورزان استرالیایی همواره فناوری‌ها و تکنیک‌های جدیدی را شناسایی می‌کنند که می‌تواند کسب‌وکار آن‌ها را بهبود بخشد. این نوآوری باعث شده تولیدکنندگان استرالیایی بهترین بهره‌مندی را از فناوری‌های دیجیتال ببرند. این فناوری‌ها اکنون به‌سرعت در حال تبدیل‌شدن به مرکز رشد کشاورزی هستند.

این کمیته همچنین در بخشی از این گزارش 13 توصیه را متذکر شد. این توصیه‌ها شامل پیشنهادی برای دولت استرالیا بود که با صنعت کشاورزی ازجمله صنعت تکنولوژی کشاورزی همکاری کند تا یک چارچوب ملی در مورد چگونگی استفاده از داده‌های کشاورزی ایجاد کنند تا مجموعه‌ی داده‌ها در همه نرم‌افزارها و فناوری‌ها قابل‌استفاده باشند.

در این گزارش آمده است:

فناوری‌های سنجش از راه دور در حال حاضر می‌توانند شرایط آب و هوایی محلی، شیوع بیماری، گیاه، حیوان، سلامت خاک و خیلی موارد دیگر را نظارت کنند. باوجود مزایای آشکار این فناوری‌ها، استفاده‌ی رو به رشد آن‌ها به ایجاد مجموعه گسترده‌ای از داده‌ها منجر می‌شود و در حال حاضر قوانین اندکی برای مدیریت این داده‌ها حاکم است.

در مورد مالکیت و استفاده از داده‌های تولیدشده توسط کشاورزان سؤالاتی وجود دارد اما شاید نیاز به استانداردسازی داده‌ها نیز وجود داشته باشد. مزایای بالقوه‌ی حسگرها درصورتی‌که نتوانند با فناوری‌های دیگر یا نرم‌افزارهای مدیریتی کار کنند، به‌شدت محدود می‌شوند.

داده‌هایی که به برندهای خاصی مربوط می‌شوند و یا متکی به فرمت‌های منحصربه‌فردی هستند، در معرض خطر منسوخ شدن هستند و تولیدکنندگان را در استفاده‌ی آزادانه از اطلاعات مربوط به کسب‌وکار خودشان محدود می‌کند. روشن است که اطلاعات و داده‌ها باید بین سیستم‌ها قابل‌تبادل و اجرا باشند و این امر نیازمند استانداردسازی داده‌ها خواهد بود. در اینجا دولت وظیفه دارد که با صنعت و حتی در صورت لزوم با سازمان‌های تحقیقاتی همکاری کند تا چنین سیستمی را راه‌اندازی کند.

به‌علاوه، این کمیته اشاره کرد که این کار فرصتی است برای کشاورزان استرالیایی برای بهبود سرعت هماهنگی‌شان با این تکنیک‌ها و فناوری‌های جدید و همچنین توصیه می‌کند که وزارت کشاورزی، آب و محیط‌زیست یک برنامه در جهت راهبرد این امر از طریق فعالیت‌هایی چون رویدادهای هدفمند و یا کمک‌های مالی در مقیاس کوچک را طراحی کند.

درنهایت، تنها در صورتی این تحولات فناورانه و تکنیک‌های کشاورزی نوآورانه می‌توانند موجب پیشرفت شوند که توسط تولیدکنندگان پذیرفته شوند.

شورای دانشگاهیان استرالیا (ACOLA) نیز یافته‌های مشابهی را در گزارش ماه سپتامبر خود منتشر کرد.

در این گزارش که آینده‌ی فناوری‌های کشاورزی (The Future of Agriculture Technologies report) نام داشت آمده بود پذیرش فناوری‌های جدید مانند حسگر، رباتیک، داده، هوش مصنوعی (AI)، بیوتکنولوژی و فناوری نانو می‌تواند میزان تولید، تنوع و سوددهی این بخش را بهبود بخشد.

این گزارش خاطرنشان کرد که استقرار فناوری‌هایی مانند رباتیک همراه باهوش مصنوعی و اینترنت اشیاء (IoT) می‌تواند به‌طور بالقوه باعث تولید مقادیر زیادی اطلاعات شود که به تصمیم‌گیری‌های پیچیده و نظارت بر محیط‌زیست کمک کند و به‌عنوان‌مثال به کشاورزان اجازه دهد تا زمان را وقف تمرکز روی وظایف پیچیده کنند.

در ادامه این گزارش آمده که داده‌ها، هوش مصنوعی و اینترنت اشیاء اگر به‌درستی استفاده شوند، می‌توانند راه‌حل‌های دیگری همچون اتوماسیون دارایی‌ها و آزمایش سریع محصولات محلی را پایه‌ریزی کنند که این امر می‌تواند موجب کاهش هزینه‌ها و افزایش سرمایه‌گذاری در حوزه سخت‌افزار و نرم‌افزار محاسباتی و توسعه‌ی الگوریتم شود.