به گزارش کارگروه فناوری اطلاعات سایبربان، هوش مصنوعی به طور فزاینده‌ای برای بهبود نحوه سنجش و پشتیبانی سازمان‌ها از عملکرد و رفاه کارکنان مورد استفاده قرار می‌گیرد.
به گفته دکتر سرنا هوانگ، بنیان‌گذار دیتا ویت سرنا (Data with Serena) و نویسنده کتاب معادله شمول (The Inclusion Equation)، هوش مصنوعی بینش‌هایی ارائه می‌دهد که بسیار فراتر از بررسی‌های سالانه سنتی یا آمار گردش مالی است.
ابزارهای هوش مصنوعی می‌توانند علائم اولیه فرسودگی شغلی را تشخیص دهند، کارکنان با پتانسیل بالا را شناسایی و حتی سبک‌های مدیریتی بیش از حد کنترل‌گر را مشخص کنند. مهم‌تر از آن، آنها پتانسیل شخصی‌سازی مسیرهای توسعه را بر اساس نیازها و آرزوهای کارکنان ارائه می‌دهند.
بااین‌حال، هوانگ تأکید می‌کند که استفاده اخلاقی حیاتی است. شفافیت و حریم خصوصی باید در مرکز توجه قرار گیرند تا اطمینان حاصل شود که هوش مصنوعی به‌جای نظارت بر کارکنان، آنها را توانمند می‌سازد. هوانگ به‌جای منسوخ کردن مهارت‌های انسانی، استدلال می‌کند که هوش مصنوعی ارزش آنها را افزایش می‌دهد.
با ماشین‌هایی که تجزیه‌وتحلیل‌های معمول را انجام می‌دهند، افراد آزاد هستند تا بر چالش‌های پیچیده و ایجاد روابط، مهارت‌های حیاتی در فروش، رهبری و پویایی تیم تمرکز کنند. هوش مصنوعی می‌تواند کمک کند، اما هوش هیجانی و همدلی است که واقعاً نتایج را هدایت می‌کند.
هوانگ برای اطمینان از همسو بودن تلاش‌های مبتنی بر داده با اهداف تجاری، شرکت‌ها را ترغیب می‌کند که سؤالات بهتری بپرسند. درک چالش‌های مهم برای ذی‌نفعان، به تضمین این امر کمک می‌کند که هرگونه استقرار هوش مصنوعی، نیازهای دنیای واقعی را برطرف کند. بررسی‌های منظم و بررسی پیشرفت به حفظ هماهنگی کمک می‌کند.
هوانگ به‌جای ترس از هوش مصنوعی به‌عنوان یک تهدید شغلی، افراد را تشویق می‌کند که آن را به‌عنوان ابزاری برای رشد بپذیرند. کنجکاو ماندن و یادگیری مداوم می‌تواند تضمین کند که کارگران در یک بازار در حال تحول، مرتبط باقی می‌مانند.
او همچنین بر مزیت استراتژیک اولویت‌بندی رفاه کارکنان تأکید می‌کند. شرکت‌هایی که بر سلامت روان، تعادل کار و زندگی و شمول سرمایه‌گذاری می‌کنند، از بهره‌وری و حفظ کارکنان بالاتری برخوردارند.
باتوجه‌به اینکه کارگران جوان‌تر به‌سلامتی و ارزش‌ها اهمیت می‌دهند، کسب‌وکارهایی که فرهنگ دلسوزی را پرورش می‌دهند، استعدادهای برتر را جذب کرده و رقابتی باقی می‌مانند.
در نهایت، هوانگ هوش مصنوعی را نه به‌عنوان جایگزینی برای انسان‌ها، بلکه به‌عنوان کاتالیزوری برای محیط‌های کاری انسان‌محورتر و مبتنی بر داده‌ها می‌بیند.
