به گزارش کارگروه بین الملل خبرگزاری سایبربان، این موضوع شامل اختلالاتی می‌شود که بیش از ۵۰ درصد جمعیت یک استان یا ۱۰ میلیون نفر را تحت تأثیر قرار دهد؛ مانند حملات به زیرساخت‌های حیاتی.
نکته جالب توجه این است که چین به دلیل عملیات‌های تهاجمی و پیشرفته سایبری علیه کشورهای دیگر شناخته می‌شود، اما همین تجربه باعث شده درک عمیقی از نحوه استفاده از چنین حملاتی برای ایجاد اختلال و فشار سیاسی داشته باشد.
به همین دلیل، پکن نمی‌خواهد همان آسیب‌هایی را تجربه کند که دیگر کشورها با آن روبه‌رو می‌شوند و در حال تقویت توانایی‌های پاسخ‌دهی و بازیابی خود است.
در مقابل، ایالات متحده در سال ۲۰۲۵ شرکت‌های بورسی را ملزم کرد که اختلالات مهم را ظرف چهار روز گزارش دهند؛ اقدامی که با اعتراض برخی رهبران حوزه امنیت سایبری همراه شد و آن را غیرممکن یا حتی غیرمسئولانه دانستند.
آنها لابی کردند تا کنگره این مقررات را لغو کند.
با این حال، از زمان اجرای این قانون تاکنون مشکل جدی گزارش نشده است.
در آمریکا، بخش عمده زیرساخت‌های حیاتی توسط صنایع خصوصی اداره می‌شود و پنهان کردن رخنه‌های سایبری عملاً تنها به نفع مهاجمان است.
سازمان امنیت سایبری و زیرساخت‌های ایالات متحده (CISA) نیز در حال بررسی به‌روزرسانی مقرراتی است که به طور خاص برای زیرساخت‌های حیاتی آمریکا طراحی شده و بر اساس آن، گزارش‌دهی ظرف ۷۲ ساعت الزامی خواهد شد، اما انتشار نهایی این قانون احتمالاً تا نیمه ۲۰۲۶ به تأخیر می‌افتد.
به نظر می‌رسد چین اهمیت گزارش‌دهی فوری را به‌خوبی درک کرده است.
حتی تهاجمی‌ترین طرح‌های گزارش‌دهی آمریکا نیز به پای الزام یک‌ساعته چین نمی‌رسند.
