به گزارش کارگروه تروریسم سایبری سایبربان؛ تجاوز و حمله آشکار رژیم صهیونیستی به زیرساخت‌های کلیدی و مناطق غیرنظامی جمهوری اسلامی ایران طی روزهای اخیر، نه‌تنها بار دیگر خطر یک رویارویی تمام‌عیار منطقه‌ای را برجسته ساخته، بلکه پرسش‌هایی اساسی درباره چگونگی تغییر ماهیت جنگ‌ها در عصر فناوری را مطرح کرده است.
ماهیت این اقدام تجاوزگرانه نظامی که بر پایه به‌کارگیری هم‌زمان پهپادهای تهاجمی، سلاح‌های هدایت‌شونده، جنگ سایبری و سامانه‌های پیشرفته شناسایی و هدف‌گیری طراحی شده، نمونه بارز گذار از جنگ‌های کلاسیک به جنگ‌های ترکیبی و فناورانه محسوب می‌شود. برخی رسانه‌های مطرح غربی از جمله یورونیوز و رجیستر، در گزارش‌هایی به بررسی این موضوع پرداخته‌اند.
در چنین نبردی، مزیت‌های فناورانه می‌توانند به اندازه تجهیزات و نیروی انسانی تعیین‌کننده باشند. بی‌شک جمهوری اسلامی ایران در مقام کشوری با سابقه دفاعی غنی و ساختار نظامی چندلایه، اکنون این قابلیت راهبردی را دارد که نه تنها کارایی سامانه‌های دفاعی و ظرفیت بازدارندگی خود را با استفاده از فناوری‌های نوین تقویت نماید، بلکه میزان تطابق این توانمندی با الگوهای جدید جنگی، از جمله نبردهای پهپادی، سایبری و جنگ اطلاعاتی را نیز آشکار سازد.
هوش مصنوعی دسترسی به هدف را افزایش می‌دهد و به نیروی انسانی کمتری نیاز دارد.
هوش مصنوعی در سراسر میدان نبرد برای تسریع تصمیم‌گیری مستقر خواهد شد. سایر کاربردهای هوش مصنوعی شامل امنیت سایبری، تشخیص هدف، مراقبت‌های بهداشتی در میدان نبرد یا شبیه‌سازی و آموزش نبرد است.
این فناوری امکان دسترسی به هدف بیشتر را فراهم می‌کند، زیرا سیستم‌های هوشمند دارای قابلیت‌های دقت افزایش یافته و زمان واکنش کوتاه‌تر هستند. به علاوه، با دور شدن از میدان نبرد، پرسنل می‌توانند از آسیب دور بمانند و در عین حال تعداد بیشتری از سیستم‌های بدون سرنشین را با هزینه کمتر هماهنگ کنند.
با این حال، حتی با اینکه ماشین‌های هوشمند مأموریت‌های بیشتری را به تنهایی انجام می‌دهند، دیدگاه انسانی همیشه برای درک و ارزیابی زمینه وسیع‌تر و خروج از چارچوب قبل از هرگونه تصمیم مرگبار ضروری خواهد بود.
