آمادگی ماهواره های آژانس توسعه فضایی برای ردیابی اولین آزمایش موشکی
به گزارش کارگروه بین الملل خبرگزاری سایبربان، هشت فضاپیمایی که توسط اسپیس ایکس (SpaceX) و ال3هریس (L3Harris Technologies) ساخته شده‌اند و طی سال گذشته در سه دسته پرتاب شده‌اند، لایه ردیابی ترانش0 (Tranche 0) آژانس را تشکیل می‌دهند.
این سیستم ها توانایی مشاهده و جمع آوری اطلاعات در مورد پرتاب موشک ها را نشان خواهند داد.
به منظور استخراج داده‌ها از یک پرواز آزمایشی، ماهواره‌های آژانس باید بر روی منطقه‌ای که آزمایش در آن انجام می‌شود که معمولاً پایگاه نیروی فضایی وندنبرگ در کالیفرنیا یا سایر سایت‌های وزارت دفاع است، قرار گیرند.
درک تورنیر، مدیر آژانس توسعه فضایی، در 10 آوریل به خبرنگاران گفت که اولین ماهواره‌های ردیاب در حال جمع‌آوری و ارسال بوده‌اند، اما موقعیت آنها هنوز با زمان پرتاب موشک هماهنگ نشده است.
او در یک جلسه توجیهی در سمپوزیوم فضایی در کلرادو اسپرینگز بیان کرد:
ما از نزدیک با آژانس دفاع موشکی همکاری داشته‌ایم، که در واقع برخی از زمان‌های پرتاب خود را برای برخی از آزمایش‌های خود تنظیم می‌کند تا مطمئن شود که ما پرواز خوبی از ماهواره‌های خود داریم تا بتوانیم آزمایش‌های آنها را ببینیم. ما انتظار داریم که این موضوع خیلی سریع به نتیجه برسد.
وی خاطرنشان کرد که ماهواره ها همچنین در حال اسکن "نقاط داغ" جهانی برای فعالیت موشکی در حین چرخش به دور زمین هستند.
یکی از محدودیت‌های بخش نمایش اولیه، تعداد محدود ماهواره‌های آن است.
آژانس انتظار ندارد تا چند سال به پوشش جهانی برسد که به حدود 40 فضاپیما نیاز دارد.
چهار فضاپیما از هشت فضاپیمای موجود در مدار در حال ارسال داده‌ها هستند.
آخرین ماهواره‌ها که در فوریه به فضا پرتاب شدند، هنوز در مرحله بررسی خود هستند که به این معنی است که آژانس توسعه فضایی تنها می‌تواند حدود 10 درصد از این پوشش را ارائه کند.
عامل محدود کننده دیگر این است که ماهواره های نمایشی ترانش 0، داده های بیشتری را نسبت به فضاپیمای عملیاتی به زمین ارسال می کنند.
تورنیر اظهار کرد که این امر به این دلیل است که آژانس می خواهد تا آنجا که ممکن است اطلاعات را در مرحله نمایش خود جمع آوری کند.
مقدار داده‌هایی که بارگذاری می‌شوند به این معنی است که فرآیند انتشار بیشتر طول می‌کشد.
او همچنین عنوان کرد:
یک تا دو روز پس از گرفتن تصویر از یک رویداد طول می‌کشد تا همه آن داده‌ها را پایین بیاوریم تا در الگوریتم‌ها اجرا شود. به همین دلیل است که این اهداف از فرصت‌ها غیرقابل پیش‌بینی هستند؛ زیرا ما نمی‌توانیم داده‌ها را جمع‌آوری کنیم تا ببینیم و سپس دوباره آنها را آزمایش کنیم.
لایه ردیابی موشک آژانس در نهایت حداقل 100 ماهواره را شامل می شود.
ترانش 1، 35 فضاپیما را اضافه می کند و ترانش 2 شامل 54 فضاپیمای دیگر می شود.
تورنیر در ادامه افزود که آژانس تعداد فضاپیماها را برای ترانش 3 در اواخر سال جاری تعیین خواهد کرد، تصمیمی که تا حدی با بازخورد کنگره در مورد درخواست بودجه مالی سال 2025 آن تعیین شده است که شامل 1.7 میلیارد دلار برای این اقدام است.
وی گفت:
طرح پایه شامل 54 فضاپیما بوده است که بسیار شبیه به طرح ترانش 2 است. همانطور که ما در فرآیند طرح ریزی بودجه برای سال جاری درگیر هستیم، خواهیم دید که آیا به آن تعداد پایبند خواهیم بود یا خیر.
تورنیر افزود:
ماهواره‌های ترانش 3 قابلیت‌های مشابهی با ماهواره‌های قبلی خواهند داشت و بهبود عملکرد از ظرفیت بیشتر در مدار حاصل می‌شود.
وی در پایان عنوان کرد که به ساخت ردیابی ترانش 2 برای رسیدن به آن تعداد 100 ماهواره ادامه خواهد داد و همچنان که آنها پیش می روند، تعداد بیشتری از این ماهواره های دفاع موشکی را اضافه خواهند کرد تا مطمئن شوند که پوشش کافی برای ماموریت دفاع موشکی تا بازه زمانی سال 2030 دارند.
