تاکنون در دو قسمت تحت عنوان «پرونده یکم، بلید رانر» نگاهی به روند این سینمایی تاثیرگذار در تاریخ سینما داشتهایم. امروز خواننده فراز سوم و پایانی پرونده بلید رانر باشید:
تاریخ بی بشر!
آیا انسان در سالهای آتی نظارهگر مرحله جدیدی از تاریخ بشر خواهد بود؟ این مهمترین سوالی است که تماشاچی بلید رانرها با آن مواجه میشود؛ والبته "آری" پاسخی است که خالق اثر به این پرسش میدهد. این آری یکی از اولین و مهمترین پاسخهای سینما به مفهوم هوشمصنوعی است. تصویری که اغلب بر این باور است که هوش تصنعی، بارآور نتایج ناخواستهای برای ادامه حیات بشر بوده و اساسا هوشمصنوعی روزی بر آفرینندهاش خواهد تاخت. در آنچه از این تکنولوژی در سینما به یاد داریم - به جز معدود استثنائات - هوشمصنوعی تکنولوژیای است با توان حل مسائل پیچیده و حتی انتزاعی؛ چیزی شبیه به آنچه در مغز انسان خودآگاه اتفاق میافتد؛ هوشی که دستاوردهایش را خود تعیین نموده و ذاتا در حال تغییر است.
از قضا نکتهای که سیستمهای هوشمصنوعی را در قامت یک تهدید به رخ میکشد نیز همین است. تحول مدام با توانایی کسب دادهها و مهارتهای جدید به اضافه تحلیل در لحظه. در یک کلام خودآگاهی. این دستمایه اصلی بلید رانر2049 بعد از گذشت 35 سال از اولین تجربه سینمایی است. اگر در پایان قصه نسخه اول به کارگردانی ریدلی اسکات، همزیستی و عشق پنهان میان انسان و روبات دستمایه بود، در نسخه 2017، دنی ویلنوو، پای به دنیای تحول یافته هوشمصنوعی در میانه قرن بیست ویکم نهاده تا همراه روزهای یک انسان- روبات باشد. فیلمساز تماشاگر را به همراهی قهرمان قصه تا پایان ماجرا دعوت کرده تا یابنده راز خلقت این سایبورگها باشد. جست و جو در دنیای تیره و تار پسامدرن که سعی شده به کمک جلوههای تصویری سینمای نوآر، این آخرالزمان تحملکردنیتر باشد.
