طولانی، خیلی طولانی

داستان بلید رانر2049 روایتگر سی سال پس از برهه زمانی نسخه اول است. رایان گاسلینگ اینجا همان بلید رانر یا افسر پلیس با نام K  است. او ماموریت دارد روبات‌های از رده خارج را بازنشسته یا به عبارت بهتر معدوم کند. در یکی از این ماموریت‌ها K، به طور اتفاقی جعبه‌ای حاوی استخوان‌، زیر یک درخت خشک شده پیدا می‌کند. در آزمایشگاه مشخص می‌شود این استخوان‌ها متعلق به روباتی به نام «ریچل» است. ریچل همان روباتی است که سی سال قبل از دکارد باردارشد و یک کودک از او به دنیا آورد. یافتن دکارد - با نقش آفرینی هریسون فورد - ماموریت اصلی  K است... .

تولد یک کودک حاصل از نزدیکی انسان و سایبورگ، برای رپلیکنت‌ها به مانند معجزه‌ای تاریخی است. معجزه‌‌ای که تعدد انجام آن می‌تواند آن‌ها را از یوغ بردگی نجات داده و وارد دوره‌ای ورای گذشته کند. این یعنی بدست آوردن خوی انسانی توسط یک روبات، یک انقلاب. انقلابی که با تشکیل ارتش رپلیکنت‌های دارای خوی انسانی، به وقوع خواهد پیوست. حالا اینکه چنین موجود هوشمندی با خوی انسانی، چه آینده‌ای برای بشر رقم خواهد زد، چالشی است که دنی ویلنوو پیش چشم بیننده قرار می‌دهد.

اما این چالش کارگردان و حتی کل فیلم، با روایت آهسته و ناپیوسته، وقت زیادی از مخاطب به هدر داده است. آهستگی‌ای که در نسخه یک نیز گاهی آزاردهنده می‌شد. هرچند سابقه طولانی ویلنوو در تجربه ژانرهای گوناگون و تبحر او در ساخت فضای سوررئال و البته حضور ریدلی اسکات به عنوان تهیه‌کننده، توانایی نشاندن درصدی از مخاطبان حرفه‌ای تا پایان فیلم را داراست.

ریدلی اسکات پس از اکران فیلم در این مورد اظهار داشت:

« این فیلم خیلی آرام است. خیلی آرام است. طولانی است. خیلی طولانی است. من باید نیم ساعت از فیلم را حذف می‌کردم.»

و اینجا پایان نخستین پرونده از سری مقالات سینمایی سایبرسینماست.