ماهواره‌های قدیمی در معرض خطرات سایبری

به گزارش کارگروه بین‌الملل سایبربان؛ ساده‌ترین و مقرون‌به‌صرفه‌ترین حمله سایبری در فضا با هدف از بین بردن یک ماهواره هدف، استفاده از ماهواره‌های قدیمی است که اکنون اوراق شده‌اند اما هنوز سوخت دارند و می‌توانند به ارتباطات واکنش دهند. هکرها می‌توانند از این ماهواره برای خارج کردن دارایی‌های ارزشمند استفاده کنند. مزایای این کار برای مهاجمان بسیار زیاد هستند. جان کالبرگ (Jan Kallberg)، دانشمند تحقیقاتی مؤسسه سایبری نیروی زمینی و استادیار وزارت علوم اجتماعی در آکادمی نظامی ایالات متحده در این زمینه مقاله‌ای نوشته که به شرح زیر است.

در نظر بگیرید طول عمر یک ماهواره تقریباً 30 سال است و حتی بعد از آن هم می‌تواند با محرک قوی برای ارتباطات عملکردی به مدار متصل شود. فضا، حاوی هزاران ماهواره فعال و غیرفعال راه‌اندازی شده به‌وسیله کشورها و سازمان‌های متعدد و میزبان بیش از 5000 فرستنده فضایی دریافت کننده ارتباط با زمین است. هر انتقال، یک ورودی بالقوه برای حمله سایبری محسوب می‌شود. ماهواره‌های قدیمی‌تر، علاوه بر اشتراک شباهت‌های فنی، فرصت‌هایی برای کنترل و پردازش سیستم‌ها فراهم می‌کنند. ماهواره‌ها، شاید هنوز براساس سخت‌افزار و فناوری دهه 1980 باشند و بعید است که پس از راه‌اندازی به‌روزرسانی شده باشند.

اما حملات سایبری می‌توانند از یک سیستم واحد یا گروهی محدود از سیستم‌ها در یک گروه بزرگ‌تر از ماهواره‌ها استفاده کنند. این دارایی‌های فضایی، انواع سیستم‌های عملیاتی، نرم‌افزارهای جاسازی شده و طرح‌هایی از بقایای فناوری‌های متفاوت را دارند. همانطور که کشورهای زیادی ماهواره‌هایی را با انواع پیچیدگی‌های فنی، راه‌اندازی می‌کنند، خطر ربودن و دستکاری فعالیت‌های مخفی افزایش می‌یابد. کامپیوتر سوار روی ماهواره می‌تواند اجازه تنظیم مجدد و به‌روزرسانی نرم‌افزار را دهد که همین امر باعث افزایش آسیب‌پذیری می‌شود. به عنوان مثال، یک ماهواره با 10 سال حضور در مدار شاید از سوی مهاجمی برای استفاده غیرمجاز در زمان مورد نیاز برنامه‌ریزی شده باشد. 

حتی با پیشرفته ترین ابزارهای قانونی دیجیتال، ردیابی یک حمله سایبری روی سیستم‌های کامپیوتری زمینی – که از لحاظ فیزیکی قابل دسترسی هستند – پیچیده است. سیستم‌های انتقال فضایی اجازه دسترسی فیزیکی را نمی‌دهند؛ بنابراین عدم دسترسی به سیستم کامپیوتری، چندین گزینه را برای جمع‌آوری شواهد قانونی خنثی می‌کند. تنها اثر موجود از یک مهاجم، انتقال واقعی و تلاش‌های بی‌سیم برای نفوذ به یک سیستم است. اگر این انتقال‌ها ضبط نشوند، ردیابی صورت نمی‌گیرد.

اگر دشمن ماهر باشد، احتمالاً این تحقیقات، با مجموعه‌ای از عوامل بیگناه دروغین پایان خواهد یافت که به جای تخصیص به مهاجم واقعی، هویت‌های دیجیتالی آنها در حمله مورد سوءاستفاده قرار گرفته‌اند. در حال حاضر، کشورها به‌دلیل واکنش‌های سیاسی و اقتصادی یک حمله تخصیص شده مهار شده‌اند، اما جنگ سایبری پنهانی با هدف دارایی‌های فضایی ایالات متحده، این محدودیت تخصیص را حذف می‌کند. 

یک حمله سایبری منجر به برخورد فضایی، قابل تخصیص نیست و بنابراین برای دشمنان جذاب خواهد بود. برخورد میان یک ماهواره خارجی در حال حرکت و یک ماهواره مهم آمریکایی تصادفی نیست. حتی اگر از برخورد جلوگیری شود، ماهواره هک شده روی مسیر برخورد، ماهواره هدف را مجبور به حرکت دادن سوخت اضافی و تأمین سطوح خدماتی کاهش یافته می‌کند.

ساده‌ترین راه برای تداوم این حمله، ربودن ماهواره‌ها از کشورهایی است که از لحاظ فنی پیشرفت کمی داشته‌اند یا از سیستم‌های از رده خارج و با محافظت کمتری استفاده می‌کنند.

دسترسی پس از مأموریت (PMD)، تلاش‌های سازمان ملل برای حذف ماهواره‌ها پس از عمر مفید آنها، به ماهواره‌هایی برای دسترسی در طول 25 سال پس از اتمام مأموریتشان نیاز دارد. به‌طور طبیعی، این امر می‌تواند سریع‌تر اتفاق بیفتد، اما فرآیندی پیچیده است و در حال حاضر هیچ تحریم ملموسی برای عدم اجرای آن وجود ندارد. اگر یک ماهواره طول عمر 20 ساله داشته باشد، کمک اضافی 25 ساله آن باعث افزایش تعداد کل سال‌ها می‌شود، در حالیکه یک ماهواره می‌تواند به مدت 45 سال از راه دور فرماندهی شود.

ماهواره‌های راه‌اندازی شده در سال‌های 1977، 1987 و 1997 از لحاظ فنی چند نسل قدیمی هستند. زمان میان راه‌اندازی و پایان مأموریت برای یک ماهواره، اساس آسیب‌پذیری سایبری آن است. این یک تصمیم مالی صحیح برای استفاده از یک ماهواره در طول عمر مفید آن است. در اینجا سؤالی مطرح می‌شود : آیا این کار ارزش خطر داشته است؟ باید توجه داشته باشیم که جهش‌های فنی از زمان آغاز راه‌اندازی فضایی بوده است. امروزه با رشد سریع فناوری، در واقعیت دسترسی پس از مأموریت، خطر حمله سایبری را به‌وسیله ماهواره‌های ربوده شده افزایش می‌دهد؛ زیرا زمان کنترل از راه دور یک ماهواره به کمک سیگنال‌های تجهیزات ارتباطی منسوخ و قدیمی طولانی‌تر می‌کند. 

یکی از اهداف احتمالی دشمن در درگیری نزدیک در آینده، ایجاد اختلال در توانایی‌های فضایی ایالات متحده است. حملات سایبری در فضا، دیگر علمی تخیلی نیستند؛ بلکه نگرانی‌های صحیح محسوب می‌شوند.