لقمه‌ماهی درمانگر

به گزارش واحد فناوری اطلاعات سایبربان؛ گروهی از دانشمندان با مدیریت کوین کیت پارکر (kevin Kit Parker)، استاد مهندسی زیستی و فیزیک کاربردی موسسه وایز دانشگاه هاروارد آمریکا (Harvard University’s Wyss Institute)، موفق به ساخت نوعی لقمه ماهی (Stingry) سایبورگ شده‌اند که از سلول‌های خورشیدی برای تأمین منبع انرژی و شنا در آب استفاده می‌کند. این حیوان مصنوعی کوچک که قطری به ‌اندازه‌ی یک سکه دارد قرار است به‌عنوان نسل جدید ابزارهای پزشکی به کار گرفته شود. این لقمه‌ماهی تنها 10 گرم وزن داشته و 16 میلی‌متر قطر دارد که تنها یک‌دهم یک لقمه‌ماهی واقعی است.
از لحاظ تکنیکی سایبورگ مذکور سافت ربات (Soft robot) با نام شناخته می‌شود و از پلیمری با انعطاف‌پذیر بالا، اسکلتی از جنس طلا تشکیل شده است که عملکردی مشابه لقمه ماهی واقعی دارد. عضلات داخلی این سایبورگ با استفاده از علم ژنتیک و سلول‌های زنده‌ی قلب موش‌ها ایجاد شده است.

زمانی که سلول‌های سافت ربات با نور تماس پیدا می‌کند، شارژ شده و پوست پلیمری این سایبورگ به داخل جمع می‌شود تا به سمت جلو حرکت کند. اسکلت طلایی نیز مقداری از انرژی را در خود ذخیره می‌کند تا موجود سایبورگ بتواند به زیر آب رفته و به سطح برگردد. این ربات عمر بسیار بالایی دارد و حتی بعد از 6 هفته شنای پیوسته، همچنان می‌تواند به عملکرد خود ادامه دهد و 80 درصد سلول‌های قلب موش زنده بماند.
این لقمه ماهی هنوز نمی‌تواند به صورت مستقل و در جهت دلخواه حرکت کند و به گونه‌ای طراحی شده است که به نور واکنش نشان بدهد؛ در نتیجه این ربات تنها در جهت نور تابانده شده حرکت می‌کند. هر چه شدت نور و فرکانس آن بیشتر باشد سرعت حرکت این سایبورگ نیز افزایش می‌یابد.
گروه تحقیقاتی مذکور برای آزمایش نحوه‌ی حرکت سایبورگ خود آن را درون یک هزار تو قرار دادند تا سادگی هدایت آن بررسی شود. این گروه در گذشته نیز نوعی چتر دریایی سایبورگ با استفاده از بافت عضلات قلب ایجاد کردند؛ اما توانایی حرکتی آن بسیار ساده‌تر از لقمه ماهی فعلی بود.
اندام‌های بیولوژیکی به محرک‌های مانند نور، گرما و لامسه واکنش نشان داده و با پردازش اطلاعات آن در سیستم مرکزی خود تشخیص می‌دهند عمل انجام شده ارادی است یا غیرارادی. ربات‌ها نیز کار مشابهی را با استفاده از حسگرها انجام می‌دهند؛ اما سافت ربات این کار را به شیوه‌ای متفاوت انجام می‌دهد. سلول‌های قلب موجود در این سایبورگ به محرک‌های نور پاسخ داده و حرکت می‌کند و هر حسگرها و محرک‌ها را با یکدیگر ترکیب کرده است. این موضوع باعث می‌شود تا سافت ربات بسیار سریع‌تر از دیگر ربات‌ها نسبت به تغییرات واکنش نشان بدهد.
دانشمندان معتقدند سایبورگ تولید شده توسط آن‌ها می‌تواند اولین قدم برای تولید ربات‌های کاملاً مستقل در جهت‌یابی و حرکت به حساب بیاید.