دست‌وپا زدن اسرائیل پس از جاسوسی از مذاکرات (بخش دوم)
شاید خالی از لطف نباشد که بدانید توهم شرکت مذکور و دلایل آن در مورد ارتباط دادن ایران با این حمله به شرح زیر است:
- حمله‌کنندگان از زبان انگلیسی با لهجه فارسی استفاده می‌کردند. زبان حساب کاربری یکی از این هکرها فارسی بوده است.
- نوع اهداف و قربانیان نشان دهند ارتباط این حملات با ایران است و دلیل آن‌ها برای این اتهام این است که هکرها به دنبال اهداف مالی نبوده بلکه به دنبال جاسوسی سایبری بوده‌اند، حال‌آنکه کشورهای زیادی هستند که در حوزه جاسوسی سایبری فعال هستند.
- ارتباط دادن آی‌پی و دامنه هکرها مرتبط با گروه‌های هکری ایران در انتهای گزارش لیست آی‌پی هکرها مورداشاره قرارگرفته است. 3 آی‌پی مورداشاره این گزارش عبارت‌اند از: آمستردام هلند (107.6.172.51)، هلند (5.39.223.227)، روسیه (31.192.105.10)
حال با این سؤال مواجهیم که رژیم صهیونیستی چه منافعی از بزرگ کردن ایران در حوزه سایبری آن‌هم از یک حمله کوچک در حد ابتدایی دارد؟
باید گفت که اگر بپذیریم که ادعای این مؤسسه در مورد افترا به ایران درست باشد آیا این حمله، ایران را به یک تهدید سایبری بزرگ در دنیا تبدیل می‌کند؟ یا آمریکا و رژیم صهیونیستی را که به اعتراف مسئولان و رسانه‌های آمریکایی تولیدکننده قدرتمندترین و پیچیده‌ترین ویروس تاریخ سایبری دنیا یعنی استاکس نت بودند تهدیدی سایبری بزرگتری برای دنیا هستند؟
هم‌چنین نیز باید بیان کرد که رژیم صهیونیستی برای فرار از اتهام ثابت‌شده جاسوسی علیه مذاکرات 1+5، به دنبال بهانه برای تغییر جهت افکار عمومی در رسانه‌ها می‌گشت که با مطرح کردن این اتهام بی‌پایه و اساس و حمله به شرکت کسپرسکی این بهانه را به دست آورد .حال‌آنکه هر دو اقدام نقض آشکار قوانین بین‌الملل سایبری و رد کردن خط قرمز توافق‌نامه‌های امنیت سایبر ناتو است.
هم‌چنین می‌توان از این رخداد برداشت کرد که رژیم صهیونیستی و کشورهای غربی در حال تهیه یک سیاهه دروغین برای نشان دادن ایران به‌عنوان یک تهدید سایبری بزرگ است تا از آن بتوانند در موقعیت‌های دیگر برای اعمال فشار و تحریم علیه جمهوری اسلامی استفاده کنند.
ذکر این نکته الزامی است که در حوزه سایبری هیچ کشوری به‌طور آشکارا، بانام و هویت واقعی خود اقدام به انجام حملات علیه کشور دیگر نمی‌کند، بلکه اگر بخواهد این اقدام را انجام دهد قطعاً اقدامات لازم را جهت پنهان ساری هویت خود انجام می‌دهد، نه این‌طور که ایمیل فرد مهاجم کاملاً به‌صورت علنی دیده شود. باید اذعان داشت که این حمله در بدترین حالت در دسته‌ی جرائم سایبری قرار می‌گیرد نه در جنگ سایبری.
هم‌چنین در یک حمله سایبری تشخیص دقیق هویت شخص یا تیم حمله‌کننده به‌راحتی امکان‌پذیر نیست. به‌عنوان‌مثال در حمله‌ای که اخیراً به یک شرکت بیمه آمریکایی انجام شد، این کشور در ابتدا چین و کره شمالی را متهم کرد و پس از چندی روسیه را مسئول این حمله دانست.
حال با این تفاسیر مبدل شدن ایران به یک تهدید سایبری و یک کشور مهاجم در این حوزه و پوشش خبری آن توسط رسانه‌های داخلی نمی‌تواند پیامد‌های مثبتی را برای کشورمان به همراه داشته باشد. مخصوصاً زمانی که اسرائیل در تلاش است تا خود را به‌عنوان کشوری ضعیف و هدف قرارگرفته در حملات سایبری معرفی کند و ایران را به اتهام بی‌اساس یک حمله ابتدایی، به‌عنوان یک قدرت و تهدید بزرگ سایبری معرفی کند تا به اهداف مورداشاره خود دست یابد.
شایان‌ذکر است پیش‌ازاین ادوارد اسنودن در طی افشاگری‌هایش به قدرت ایران در دفاع سایبری اشاره‌کرده بود. طبق سخنان او ایران در زمره کشورهای مهاجم و مخرب در دنیا قرار ندارد بلکه در حوزه دفاع سایبری قدرتمند است.
