توسعه رابط ذهن و رایانه غیرتهاجمی توسط دارپا
به گزارش کارگروه فناوری اطلاعات سایبربان؛ سازمان دارپا به تازگی اعلام کرد به منظور توسعه و پشتیبانی از پروژه «اِن 3» (Next-Generation Nonsurgical Neurotechnology) با 6 سازمان مختلف قرارداد همکاری امضا کرده است. این 6 مرکز، «موسسه بتله مموریال» (Battelle Memorial Institute)، دانشگاه کارنگی ملون، آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز، مرکز تحقیقات پالو آلتو (PARC)، دانشگاه رایس و «تلیداین ساینتیفیک» (Teledyne Scientific) هستند.
برنامه‌ی اِن 3 اولین بار در مارس 2018 معرفی شد. پژوهشگران موسسه‌های یاد شده در قالب این طرح به منظور تولید یک رابط ذهن-ماشین سطح بالا با یکدیگر همکاری می‌کنند. این رابط پوشیدنی در نهایت در برنامه‌های مختلف امنیت ملی مانند کنترل فعالیت سایبری سامانه‌های دفاعی، مدیریت گروه‌های پهپادهای بدون سرنشین یا تشکیل یک گروه انسان-رایانه به منظور انجام مأموریت‌های پیچیده، به کار گرفته می‌شود.
ال ایموندی (Al Emondi)، مدیر برنامه طرح اِن 3، گفت:
دارپا در حال آماده‌سازی برنامه‌ای برای آینده‌ای است که در آن ترکیبی از سامانه‌های بدون سرنشین، هوش مصنوعی و عملیات سایبری، ممکن است به درگیری‌هایی منجر شود که بازه‌ی زمانی بسیار کوتاهی دارند. تا جایی که انسان‌ها نمی‌توانند تنها با تکیه‌بر فناوری‌های فعلی، به صورت مؤثری آن‌ها را مدیریت کنند. با ایجاد یک رابط ذهن-رایانه در دسترس‌تر که استفاده از آن نیازی به جراحی ندارد، این سازمان می‌تواند ابزارهایی را به وجود آورد که به فرماندهان اجازه می‌دهد در عملیات پویایی که به سرعت گسترش پیدا می‌کنند، مشارکت داشته باشند.
سازمان دارپا در طول 18 سال گذشته، نوعی از فناوری‌های عصبی را توسعه داد که برای استفاده از آن‌ها مصرف‌کننده باید تحت عمل جراحی قرار می‌گرفت. این کار به منظور نصب الکترودها و ایمپلنت‌ها به صورت مستقیم روی شبکه‌ی عصبی مرکزی یا پیرامونی بدن انجام می‌شود. برای نمونه این سازمان تاکنون عضوهای مصنوعی که با شبکه‌ی عصبی کنترل می‌شوند، ایمپلنتی که حس لامسه را به بیمار بازمی‌گرداند یا الکترودهایی که به تقویت حافظه کمک می‌کند و بسیاری موارد دیگر را توسعه داده است؛ اما با توجه به اینکه خطر جراحی نصب آن‌ها بسیار بالا است، استفاده از این دستاوردها تنها محدود به افرادی می‌شود که داوطلب هستند و باید به صورت پیوسته تحت نظارت قرار بگیرند.
از طرفی نیروی نظامی برای استفاده از مزایای فناوری‌های عصبی باید به رابطی دسترسی پیدا کنند که نیازی به جراحی نداشته باشد. در حقیقت این‌گونه از ایمپلنت‌ها پیشرفت عظیمی را در زمینه‌ی پزشکی نیز به وجود می‌آورد.
هدف پروژه اِن 3 علاوه بر بهبود رابط‌های ذهن-رایانه، حذف نیاز به جراحی برای کاشت آن‌ها است. در نتیجه طیف وسیع‌تری از بیماران به شیوه‌ای ایمن‌تر می‌توانند تحت درمان قرار بگیرند. برای مثال یک فرد خواهد توانست با تحریک مغزی عمیق، بیماری‌های عصبی خود را مدیریت کند.
پژوهشگرانی که روی پروژه اِن 3 تحقیق می‌کنند، به دنبال توسعه روش‌هایی هستند که از حسگرهای نوری، صوتی و الکترومغناطیس برای ثبت فعالیت‌های عصبی استفاده می‌کند یا سیگنال‌ها را با سرعت و کیفیتی بسیار بالا به سمت مغز بازمی‌گرداند. تحقیقات در دو فاز مختلف انجام می‌گیرند.
محققان در تلاش هستند یا رابط‌هایی کاملاً غیرتهاجمی به وجود آوردند که بیرون از بدن انسان نصب می‌شوند، یا سامانه‌های تهاجمی تولید کنند که به صورت موقت و بودن نیاز به جراحی سیگنال‌های بهبود یافته را به مغز می‌رساند.
ایموندی ادامه داد:
اگر پروژه اِن 3 به موفقیت دست یابد، ما می‌توانیم به استفاده از سیستم‌های رابط عصبی با برد چند میلی‌متر را کنار بگذاریم. در عوض این فناوری را به خارج از محیط آزمایشگاهی بردی و در حوزه‌ی امنیت ملی از آن استفاده کنیم.
