تأثیرگذاری آمریکا در عصر دیجیتال

به گزارش کارگروه بین الملل سایبربان؛ اواخر ماه اکتبر سال جاری، اتحادیه بینالمللی مخابرات (ITU) با 139 عضو خود برای مذاکره در مورد مسائل اصلی اینترنت از جمله امنیت سایبری، جریان اطلاعات و حفظ حریم خصوصی، استانداردهای فناوری جدید و مدیریت اینترنت تشکیل جلسه داد.

وزارت امورخارجه امریکا بدون داشتن ساختار مرتبط و سطح بالا در مورد عملکرد دیپلماسی دیجیتال، به تلاش‌هایش برای دفاع از منافع این کشور و نشان دادن رهبری جهانی و قدرت مطلق در نشست اتحادیه بین المللی مخابرات در دبی ادامه خواهد داد. در این خصوص فرانسیس بِروِل (Frances G. Burwell)، عضو ارشد شورای آتلانتیک و رهبر بازار جهانی دیجیتال محدوده اقیانوس اطلس مقاله‌ای نوشته که بدین شرح است:

وزارت بازرگانی ایالات متحده با استفاده از تعریف محدود فعالیت دیجیتال برآورد میکند که اقتصاد دیجیتال شامل 6.5 درصد از تولید ناخالص داخلی این کشور یا 1.2 تریلیون دلار در سال 2016 است و مسئولیت 5.6 میلیون شغل را بر عهده دارد. جای تعجب نیست که مسائل دیجیتال به اصلی‌ترین موضوع روز تبدیل شده است.
برای مثال، در روابط میان آمریکا و اروپا مسائل مربوط به جریان های داده، حفظ حریم خصوصی، عدم اعتماد و حق تکثیر چندین سال به عنوان مسائلی دور از ذهن به نظر می‌آمد. در اختیار داشتن کنترل اینترنت از سوی دولت‌های بزرگی مانند چین و روسیه تهدیدی برای اینترنت باز محسوب می‌شود که ایالات متحده همیشه از آن دفاع می‌کند.

بیان آزادانه به صورت آنلاین در حال حاضر از سوی دولت‌های مقتدر در سراسر جهان و کشورهای اروپایی محدودکننده سخنرانی‌های نفرت‌انگیز و مدافع حقوق جهانی فراموش شده به صورت یک چالش درآمده است.

همان طور که دولت‌ها از حملات سایبری برای ایجاد اختلال در دیگر کشورها، دسترسی غیر قانونی به اطلاعات و تغییر دیدگاه های سیاسی استفاده میکنند، امنیت سایبری به یک مسئله مهم بین‌المللی تبدیل شده است. امنیت سایبری علاوه بر جلوگیری از فعالیت های جنایی، در مورد بازدارندگی و واکنش به اقدامات تهاجمی کشورهای دیگر نیز بکار می‌رود.

دولت برای مقابله مؤثر با مسائل دیجیتال، نیاز به یک رویکرد جامع با حضور آژانس‌ها و بخشهای چندگانه دولتی، تجاری، دفاعی، کمیسیون ارتباطات فدرال، وزارت امنیت داخلی و دیگر سازمان‌ها و دخالت قوی کاخ سفید دارد.

به دلیل توسعه بین‌المللی مسائل دیجیتال ازجمله مذاکرات – مانند مذاکره در دبی – با دوستان و رقبا، وزارت امورخارجه باید نقش اصلی داشته باشد. این مذاکرات نیازمند منابع دیپلماتیک، تخصص فنی و یک ساختار مدیریتی است که به همه مسائل دیجیتالی میپردازد. وزارت خارجه به عنوان یک منبع معتمد و مؤثر، به یک دیپلمات دیجیتال ارشد به عنوان سفیر نیاز دارد. در حال حاضر، این شخص معاون وزیر امور خارجه است که به رغم تخصص قابل توجه فردی، بعید به نظر میرسد که برابر با رؤسای دیگر هیئت‌های نشست اتحادیه بینالمللی مخابرات با او رفتار شود. در تأییدیه مجلس سنا، همه سفرا به وضوح اعلام می‌کنند که این سفیر دیجیتال نماینده کل دولت ایالات متحده است.

در گذشته، وزارت امور خارجه مسئولیت دو موضوع اصلی را جدا کرده بود. سیاست دیجیتال و مسائل اطلاعاتی بوسیله هماهنگ کننده سیاست های اطلاعات و ارتباطات بین‌الملل (CIP)، با مقام سفیر تحت نظارت معاون توسعه اقتصادی، انرژی و محیط زیست انجام می‌شدند.

یک هماهنگ کننده جداگانه نیز برای مسائل سایبری به طور مستقیم با وزیر امور خارجه کار میکرد. این ترتیب انجام کار اغلب برای دیگران از جمله مخاطبان بین‌المللی ایالات متحده گیج‌کننده بود. با رشد تأثیر مسائل مربوط به امنیت سایبری، وضعیتی برای عملکرد جداگانه این مسائل به‌وجود آمد.

لازم به ذکر است که وظیفه دولت شناسایی و ممانعت از این حملات نیست؛ بلکه وزارت امنیت داخلی، آژانس امنیت ملی و بسیاری سازمان‌های دیگر توانایی‌های جنگ سایبری بهتری دارند. در واقع نقش دولت این است که پاسخ دیپلماتیک ایالات متحده را مطرح کند و این کار باید با موضع آمریکا در مورد آزادی اطلاعات و بیان و همچنین مدیریت اینترنت هماهنگ باشد. اداره متحد دیجیتال و دیپلماسی سایبری شاید بهترین راه برای نمایش این مسائل مرتبط به صورت یکپارچه و هماهنگ است.

این اداره جدید باید در ساختار وزارت امورخارجه قرار گیرد تا محدوده گستردهای از مسائل اقتصادی تا امنیتی و نقش آن در برخورد با دولتهای خارجی در هر دو محیط چندجانبه و دوجانبه تقویت شود.

به دلایلی امنیت سایبری و حفاظت از زیرساخت‌های حیاتی باید متحد شوند، اما در گزارش به معاون کنترل تسلیحات و امنیت بینالمللی نباید مورد توجه قرار گیرند. چنین حرکتی باعث می‌شود ایالات متحده به تمام سوالات اینترنتی از منظر امنیت سایبری پاسخ دهد. کاربرد مسائل سایبری با هماهنگی دیگر مسائل دیجیتال از جمله حفظ حریم خصوصی و آزادی بیان مفید خواهد بود.

در نهایت، اگر هدف وزارت امور خارجه در این عصر دیجیتال جدید تأثیرگذاری باشد، باید آموزش مأموران خدمات خارجی در این موارد را افزایش دهد. دیپلمات ها مجبور نیستند به تکنسین‌های متخصص تبدیل شوند، اما همانطور که دولت این کار را برای گروهی از دیپلمات‌های آموزش دیده در زمینه علوم و مسائل مربوط به محیط زیست مفید می‌داند، وزارتخانه باید خود را برای عصر دیجیتال تجهیز کند.