انتقال اطلاعات از طریق بدن انسان
به گزارش کارگروه فناوری اطلاعات سایبربان؛ فناوری‌های بی‌سیمی مانند وای فای و بلوتوث اتصالات از راه دور را ساده‌تر کرده‌اند. از طرفی همه چه قطعات الکترونیکی کوچک‌تر و سریع‌تر می‌شوند، میزان به‌کارگیری آن‌ها در ابزارهای قابل‌حمل افزایش پیدا می‌کند.
ابزارهای پوشیدنی از ساعت‌های هوشمند تا ایمپلنت‌های مختلف را شامل می‌شوند که روی بدن انسان قرارگرفته و به شیوه‌ای کاملاً متفاوت با رایانه با آن تعامل می‌کنند. با وجود این هر دوی آن‌ها به منظور انتقال اطلاعات از پروتکل مشابهی بهره می‌گیرند. این موضوع خطرات امنیتی موجود و سطح آسیب‌پذیری را افزایش می‌دهد. به همین دلیل عده‌ای از پژوهشگران تصمیم گرفتند از خود بدن انسان برای جابه‌جایی داده بهره بگیرند. به این زمینه تحقیقاتی «ارتباطات بدن انسان» (HBC) گفته می‌شود.
پژوهشگران دانشگاه ژاپن اعلام کردند نوع خاصی از الکترودها و امپدایس الکتریکی (impedance) را به وجود آورده‌اند که امکان بهبود طراحی و عملکرد ابزارهای ارتباطات بدن انسان را دارند.
ارتباطات بدن انسان نسبت به شیوه‌ی مشابه ایمن‌تر است؛ زیرا از سیگنالی با فرکانس کم استفاده می‌کنند که به شدت به فاصله وابسته هستند. این ماهیت بسته‌ی انتقال اطلاعات، باعث ایجاد تداخل کمتر، افزایش قابلیت اطمینان و اتصالاتی امن‌تر می‌شود. از طرفی دستگاه‌هایی که به صورت مستقیم با بدن ارتباط برقرار می‌کنند، امکان ارائه خدمات پزشکی را نیز دارند.
در فناوری ارتباطات بدن انسان برای انتقال سیگنال به بدن به جای آنتن از الکترود استفاده می‌شود. در این روش می‌توان میدان‌های الکتریکی را به گونه‌ای تنظیم کرد که نقش فرستنده و گیرنده را ایفا کرده، داده‌ها را منتقل کنند. گیرنده‌های این فناوری عملکرد بسیار شبیه به گیرنده‌های فرکانس رادیویی دارند؛ با وجود این به سختی می‌توان میزان ورودی امپدایس را تعیین کرد. این موضوع از اهمیت بالایی برخوردار است؛ زیرا به دانشمندان اجازه می‌دهد توان سیگنال گیرنده را به حداکثر برسانند.
از اصلی‌ترین عوامل فناوری یاد شده می‌توان به شیوه پیکربندی الکترودها و فاصله‌ی میان گیرنده و فرستنده اشاره کرد. این عوامل امکان افزایش بهره‌وری و تأثیر سیگنال را افزایش می‌دهند. به طور کلی سیگنال‌ها از الکترود فرستنده خارج شده و از داخل بدن عبور می‌کنند.
از زمان اختراع رایانه تا این لحظه تنها راه ارتباط با دستگاه، صفحه‌نمایش، سوییچ‌ها، صفحه‌کلید و بسیار موارد دیگر بود و کاربر مجبور بود چندین ساعت پشت میز بنشیند؛ اما این روند با استفاده از فناوری ارتباطات بدن انسان و اتصال مستقیم آن به اینترنت و بسترهای دیجیتالی قابل تغییر است.
