AMD برای تولید تراشه هیبریدی منتظر پیشرفت سیستم‌های عامل است
به گزارش کارگروه فناوری اطلاعات سیبربان AMD در سال ۲۰۱۷ پتنت بحث‌برانگیزی ثبت کرد که به نوع جدیدی از پردازنده‌های مرکزی (CPU) با طراحی هیبریدی مربوط می‌شد. این نوع طراحی پردازنده که در معماری آرم دیده می‌شود، شامل هسته‌های پرقدرت و هسته‌های کم‌مصرف است و طی سال‌های اخیر به‌شدت موردتوجه قرارگرفته؛ اما AMD هنوز برای تولید این نوع پردازنده اقدام نکرده است. اینتل به‌عنوان جدی‌ترین رقیب AMD با تراشه‌های سری لیک‌فیلد پیش‌تر چنین رویکردی را امتحان کرده است.
آن‌طور که به نظر می‌رسد، تا زمانی که سیستم‌های عامل رایانه‌‌ی شخصی نتوانند از تمام پتانسیل پردازنده‌های هیبریدی به‌درستی استفاده کنند، AMD سراغ تولید این نوع پردازنده نخواهد رفت. جو مکری، قائم‌مقام و مدیر ارشد بخش فناوری محصول در شرکت AMD، در میزگردی به پردازنده‌های هیبریدی اشاره‌کرده و گفته است حضور انواع مختلف هسته در پردازنده، مزایایی ویژه برای رایانه‌های شخصی به همراه می‌آورد، البته به شرطی که سیستم‌های عامل رایانه به مکانیسم‌هایی بهینه‌شده و خاص مجهز شوند.
فناوری CPU هیبریدی AMD که همچون فرایند big.LITTLE آرم است، تراشه‌ای می‌سازد که از دو نوع هسته استفاده می‌کند: هسته‌های بزرگ و پرقدرت برای انجام وظایف سنگین و هسته‌های کوچک و کم‌مصرف برای وظایفی که در پس‌زمینه پردازش می‌شوند. معماری big.LITTLE آرم به‌دفعات درگوشی‌های هوشمند به‌کاررفته و نتایج بسیار خوبی به همراه داشته است. این نوع معماری در ابتدا صرفاً درگوشی‌های اندرویدی پیدا می‌شد؛ اما اپل سرانجام معماری مشابه با آن را برای آیفون معرفی کرد.
اینتل در اوایل سال جاری میلادی نخستین پردازنده‌ی هیبریدی خود را به‌عنوان عضوی از خانواده‌ی لیک‌فیلد معرفی کرد که مخصوص دستگاه‌های فوق سبک بود. اینتل قصد دارد این معماری را در سال ۲۰۲۱ با پردازنده‌های خانواده‌ی آلدر لیک (Alder Lake) به رایانه‌های قدرتمندتر بیاورد.
AMD مدت‌ها است در مورد معماری big.LITTLE مطالعه می‌کند
AMD می‌گوید از مدت‌ها پیش، روند مطالعه روی معماری‌های هیبریدی پردازنده‌های مرکزی را آغاز کرده است؛ اما در حال حاضر نمی‌تواند برنامه‌ی خود را با رسانه‌ها به اشتراک بگذارد.
جو مکری در جریان برگزاری یک میزگرد مهندسی گفت:
ما مدتی است معماری big.LITTLE را مطالعه می‌کنیم؛ اکنون بیش از ۱۵ سال است. به همین دلیل معماری big.LITTLE به‌هیچ‌وجه مفهوم جدیدی محسوب نمی‌شود. ما همچنان به مطالعه آن ادامه می‌دهیم و همچنان می‌خواهیم به این معماری نگاه داشته باشیم. در حال حاضر نمی‌خواهیم درباره‌ی استفاده یا عدم استفاده از این سبک طراحی سخن بگوییم؛ اما من می‌خواهم برخی مباحث درباره‌ی چالش‌های معماری big.LITTLE و هدفی که در صورت استفاده از معماری مشابه big.LITTLE در سر می‌پرورانیم، مطرح کنم. آیا هدف استفاده از big.LITTLE کاهش مصرف تراشه است؟ آیا هدف، دستیابی به قدرت پردازشی بیشتر است؟ آیا هدف صرفاً به مباحث بازاریابی مربوط می‌شود و شرکت‌ها می‌خواهند بگویند تعداد هسته‌ی بیشتری درون تراشه‌ی خود قرار می‌دهیم؛ آن‌هم صرف‌نظر از کاربردهایی که big.LITTLE به همراه دارد؟ ما نمی‌خواهیم صرفاً برای داشتن هسته‌های بیشتر در تراشه، سراغ استفاده از معماری big.LITTLE برویم.
ساختن تراشه‌ای که بیشتر از یک نوع هسته‌ی چندکاره داشته باشد و همچنین طراحی معماری جدیدی برای سیستم‌ها بر پایه‌ی این نوع تراشه، تنها دو بخش از معادله‌ای چندبخشی هستند. سیستم‌های عامل که امروزه در رایانه‌ها استفاده می‌شوند باید دارای یک سری پیش‌نیاز تخصصی باشند تا بتوانند به‌درستی وظایف کاری را تقسیم کنند و مقدار مشخصی از حافظه را به هر وظیفه اختصاص دهند. با این کار، تجربه‌ی کاربریِ ارائه‌شده توسط سیستم به شکلی محسوس بهبود پیدا می‌کند. اپلیکیشن ها برای انجام کارهای مختلف باید بتوانند به‌صورت یکپارچه و مداوم بین انواع هسته‌های موجود در پردازنده جابه‌جا شوند.
مکری در ادامه‌ی سخنان خود گفت: «به نظر من باگذشت زمان به جایگاهی می‌رسیم که به تولید هسته‌های کوچک نیازمند شویم؛ آن دوران زمانی فرامی‌رسد که سیستم‌های عامل دارای ویژگی‌های مناسب و توانایی‌های مدنظر در سیستم تخصیص حافظه باشند. ما تجربه‌ی بسیار بهتری به شما ارائه خواهیم داد. اگر نتوانیم تجربه‌ی کاربری را به شکلی درخور توجه متحول کنیم، اصلاً چرا سراغ این روش جدید برویم؟»
