آیا حمله سایبری بهترین دفاع است؟
در جریان مذاکرات ناتو بر سر حملات سایبری، ضرب‌المثل قدیمی «بهترین دفاع، حمله است» دوباره بر سر زبان‌ها افتاده است. در این مذاکرات، ایده به‌کارگیری مجموعه تاکتیک‌های تهاجمی‌تر مورد تأکید قرار گرفته و قرار است تا رسیدن سال 2019 در این باره تصمیم‌گیری شود.
انگلیس، امریکا، آلمان و اسپانیا از جمله کشورهایی هستند که در تصمیم‌گیری‌های مرتبط با نحوه به‌کارگیری سلاح‌های سایبری مشارکت دارند.
در گزارش رویترز آمده است که فرمانده نیروی دریایی امریکا در مرکز تعالی همکاری‌های دفاع سایبری ناتو، مایکل ویدمن (Michael Widmann)، گفته است: «ذهنیت ناتو اکنون این واقعیت را پذیرفته است که رایانه نیز مانند هواپیما و کشتی، از قابلیت‌های تهاجمی برخوردار است.»
دفع حملات سایبری کشورها ممکن است رویکردی بدیهی به نظر برسد اما عوامل متعددی وجود دارد که باید آنها را در نظر گرفت.
بیل ایوانز (Bill Evans)، یکی از مدیران ارشد شرکت مشاوره امنیت One Identity می‌گوید:
«اخیراً اعلام شد که ناتو به صورت تهاجمی‌تری با هکرهای رایانه دولتی مقابله خواهد کرد و ممکن است حتی کار به ساقط کردن شبکه‌های دشمن برسد. به علاوه، در سال 2014، ناتو، سایبر را یک حوزه جنگی اعلام کرد و آن را هم‌تراز زمین، هوا و دریا قرار داد. در هر حال، ناتو هنوز جزئیات مرتبط با جنگ سایبری را معرفی نکرده است.»
حملات سایبری این پتانسیل را دارد که اجزای زیرساخت‌های حیاتی را به طور کامل از کار بیندازد و در مقابل، تهدید دشمن را خنثی سازد. عوارض جانبی این حملات ممکن است بی‌گناهان را نیز تحت تأثیر قرار دهد.
ایوانز می‌افزاید:
«از یک طرف، این احتمال وجود دارد که ناتو مسلح کردن سایبر و ادغام آن در طرح‌های جنگی دفاعی و تهاجمی را مدنظر قرار دهد. البته این کار ریسک‌هایی را به همراه دارد. بر خلاف بمب‌های هوشمند که قادرند محل یک باند هوایی یا استحکامات نظامی دشمن را به دقت مشخص کنند، حملات سایبری فاقد چنین دقتی هستند. مثلا فرض کنید به نیروگاه برق دشمن حمله سایبری صورت گیرد. این حمله مطمئناً برق نیروهای زمینی را قطع می‌کند اما این احتمال وجود دارد که برق یک بیمارستان محلی یا تأسیسات غیرنظامی نیز قطع شود- امری که با اصول اخلاقی مورد ادعای ناتو منافات دارد.»
